​

Θυμάστε τότε που ήμασταν παιδιά και πλησίαζε η μέρα που θα πηγαίναμε εκδρομή; Θυμάστε την ανυπομονησία και την προσμονή για αυτήν την μαγική μέρα που έφτανε; Και το τελευταίο βράδυ; Η σκέψεις για το πόσο υπέροχη θα ήταν η μέρα που θα ξημέρωνε μας κρατούσε ξάγρυπνους για πολλές ώρες στο κρεβάτι.

​

Είχα πολύ καιρό να το νοιώσω αυτό.  Βλέπετε, καθώς μεγαλώνουμε, χάνουμε την όρεξη για περιπέτεια και πλέον λίγα πράγματα μπορούν να μας ενθουσιάσουν. Ε λοιπόν εγώ το είχα βρει αυτό το «κάτι»  που κατάφερε ένα βράδυ πριν ξεκινήσω το ταξίδι με κρατούσε ξύπνιο. Όσο και αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να κοιμηθώ ώστε το επόμενο πρωί να είμαι ξεκούραστος, οι σκέψεις για αυτό που με περιμένει και ο ενθουσιασμός δεν με αφήνανε να κοιμηθώ. Βλέπετε το ταξίδι που ήμουν έτοιμος να κάνω ήταν στα σχέδια μου για αρκετά χρόνια και συνδύαζε δύο από τα πράγματα που αγαπάω περισσότερο. Την μοτοσυκλέτα και τα βουνά, και το κερασάκι; μια από τις ποιο όμορφες διαδρομές για μοτοσυκλέτα στον κόσμο, ο θρυλικός δρόμος Transfagarasan στην Ρουμανία. Ένας πανέμορφος δρόμος που διασχίζει τα επίσης θρυλικά Καρπάθια. Ίσως αυτά να σας βοήθησαν να καταλάβετε για ποιον λόγο ήμουν ενθουσιασμένος.

​

Μέρα 1η  Θεσσαλονίκη – Νις 

Έτσι το επόμενο πρωί, μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα αποχαιρετούσα την Θεσσαλονίκη και κατευθυνόμουν προς τα σύνορα με την Βόρεια Μακεδονία.  Στάση για καφέ σε ένα βενζινάδικο  λίγο έξω από την πόλη και σε μία ώρα είχα περάσει τα σύνορα.

ΦΩΤΟ 1: Πρώτη στάση για τον (απαραίτητο) καφέ λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη.

Στόχος για την πρώτη μέρα ήταν πάω στην Νις. Μια πόλη που είχα επισκεφτεί άλλες δύο φορές με μηχανή και πέρα από το ότι βρίσκετε γεωγραφικά σε βολικό σημείο για την πρώτη διανυκτέρευση ήταν και ευκαιρία να επισκεφτώ κάποιους φίλους. Η διαδρομή μέχρι εκεί τέσσερις ώρες με καλό    αυτοκινητόδρομο αλλά βαρετή.  Η Νις είναι μια συμπαθητική πόλη με τον ποταμό Νισαβα να την διασχίζει και ένα όμορφο πάρκο γεμάτο αρχαία Ρωμαϊκά κτήρια αφού ήταν σπουδαίο εμπορικό κέντρο την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτά τα είχα δει στις προηγούμενες επισκέψεις μου οπότε αυτήν την φορά αποφάσισα να  «ψάξω» τα μέρη γύρω από την πόλη. Έτσι, αφού ξεφόρτωσα τα πράγματα μου σε ένα μικρό ξενοδοχείο, ξεκίνησα για ένα μέρος που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρων 30 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Πράγματι,  ανεβαίνοντας έναν ανηφορικό δρόμο έφτασα σε ένα μικρό χωριό και από εκεί σε ένα σημείο με φανταστική θέα.    

ΦΩΤΟ 2: Έξω από την Νις σε ένα μικρό χωριό με υπέροχη θέα. Ο δρόμος που φαίνετε ενώνει την πόλη με την Σόφια. 

Έπρεπε όμως να γυρίσω στην πόλη για να συναντήσω τους φίλους. Ένα υπέροχο ζευγάρι. Ο άνδρας αμερικάνος και η γυναίκα από το Βελιγράδι. Παραδοσιακό φαγητό της Σερβίας και μετά βόλτα με κάποιους φοιτητές.  Μου έκανε εντύπωση πόσο τους ενδιέφεραν τα κοινά και τους προβλημάτιζε η κατάσταση της κοινωνίας που ζούνε. Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και είναι ιδανική ώρα για βόλτα δίπλα από το ποτάμι. Το μέρος σφύζει από ζωή. Κυρίως νέοι που προτιμάνε να περπατήσουν εκεί με την παρέα τους παρά να κάτσουν σε κάποιο καφέ.  Κάποια στιγμή αποχαιρέτησα την παρέα και γύρισα στο ξενοδοχείο. Ήταν μια όμορφη μέρα, παρά την κούραση  ένοιωθα γεμάτος ικανοποίηση. Έκανα πολλά χιλιόμετρα  και είδα όμορφα μέρη αυτό που με ενθουσίασε όμως περισσότερο, και αυτό συνεχίστηκε   και για το υπόλοιπο ταξίδι, ήταν οι άνθρωποι που συνάντησα, και η αγάπη που πήρα από ανθρώπους που ήταν ξένοι μέχρι εχτές.

ΦΩΤΟ 3: Ο ποταμός Νίσαρβα που διασχίζει την πόλη και δημιουργεί στις ακτές του, υπέροχες διαδρομές για βόλτα.

 

Μέρα 2η. Νις -   Ριμνίκου Βίλτσα  6 ώρες

Την επόμενή μέρα, ξεκούραστος και γεμάτος ενέργεια, φόρτωσα την μηχανή και ξεκίνησα για την Ρουμανία. Οι επιλογές σύμφωνα με τους χάρτες στο google ήταν δύο. Η πιο σύντομη αν πήγαινα από τον αυτοκινητόδρομο και αυτή που διέσχιζε τα βουνά και περνούσε μέσα από την Βουλγαρία. Φυσικά επέλεξε την δεύτερη και δεν το μετάνιωσα. Η πρώτη ώρα ήταν βαρετή με ατέλειωτες ευθείες μετά όμως, όταν ξεκίνησαν τα βουνά και η διαδρομή ήταν απολαυστική. Στα απόμενα 150 χιλιόμετρα πέρασα 2 σύνορα και 3 χώρες. Από Σερβία μπήκα στην Βουλγαρία και μετά πέρασα στην Ρουμανία διασχίζοντας τα σύνορα περνώντας από μια μεγάλη γέφυρα με τον Δούναβη να περνάει από κάτω. Τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα αλλά οι συνοριοφύλακες μου έκαναν σήμα να περάσω αφού είχα μηχανή και οι  οδηγοί των αυτοκινήτων μου άνοιγαν τον χώρο. Σε γενικές γραμμές οι οδηγοί σέβονται τις μοτοσυκλέτες στην Ρουμανία και αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με τα υπόλοιπα βαλκάνια. Συνεχίζοντας προς την Κραϊόβα με περίμενε ένα όμορφο τοπίο. Για πολλά χιλιόμετρα ο κάμπος που διέσχιζα ήταν γεμάτος με χωράφια από ηλιόσπορα που σαν μικροί ήλιοι, έκαναν το τοπίο κίτρινο μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. 

ΦΩΤΟ 4: Τα ηλιόσπορα πρέπει να είναι η «βαριά βιομηχανία» της Ρουμανίας. 

Τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι την Κραϊόβα και τίποτα το ιδιαίτερο και σε αυτή την πόλη, όπου έκανα μια στάση. Το μόνο ενδιαφέρον που θα βρει κάποιος είναι ένα όμορφο πάρκο και οι παλιές σιδηροδρομικές γραμμές όπου υπάρχουν παλιά εγκαταλειμμένα βαγόνια και εγκαταστάσεις από την σοβιετική εποχή.  Δεν τα βλέπεις σε λίστα με τα αξιοθέατα της πόλης αλλά εγώ το βρήκα αρκετά ενδιαφέρων και νομίζω αντικατοπτρίζουν το παρελθών αυτής της πάλε ποτέ βιομηχανικής πόλης που όμως τώρα βρίσκετε σε παρακμή. O ο δρόμος για την μικρή πόλη πριν τα Καρπάθια όπου σκόπευα να διανυκτερεύσω πριν τα Καρπάθια ήταν μες όμορφος με ωραία τοπία αλλά και γεμάτος αμάξια γεμάτα ντόπιους τουρίστες. Η Βίλτσα είναι μια συμπαθητική μικρή πόλη κτισμένη στους πρόποδες των Καρπαθίων και αυτό που κράτησα από αυτήν ήταν το ωραίο παραδοσιακό φαγητό που έφαγα σε ένα εστιατόριο λίγο έξω από την πόλη. Θεωρώ μεγάλο λάθος το να βρίσκεσαι σε μια χώρα και να μην δοκιμάζεις το παραδοσιακό φαγητό της. Μερικές φορές θα απογοητευτείς άλλες θα ενθουσιαστείς αλλά είναι κομμάτι της εμπειρίας του να ταξιδεύεις σε άλλες χώρες και κουλτούρες. Σε αυτήν την περίπτωση το ρίσκο απέδωσε και το φαγητό ήταν θαυμάσιο. Το βράδυ κοιμήθηκα με την διαδρομή που θα έκανα την επόμενη ημέρα στο μυαλό μου. Για πολλά χρόνια άκουγα για το  Transfagarasan.  Τον δρόμο που διασχίζει από νότια προς τον βορρά τα Καρπάθια και είναι θρυλική για τους μοτοσικλετιστές σε όλο τον κόσμο για την ομορφιά της.  

ΦΩΤΟ 5: Τα «αξιοθέατα» της Κραϊόβα. Εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις σε σιδηροδρομικές γραμμές από την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού. 

 

Μέρα 3. Ρίμνικου – Μπρασόβ (Transfagarasan)    

Επιτέλους,  το επόμενο πρωινό ξεκινούσα για την  Transfagarasan.  Σύντομα ο δρόμος άρχισε να γίνετε ανηφορικός καθώς σκαρφάλωνε την μεγάλη οροσειρά που διασχίζει την Ρουμανία. Το τοπίο καταπράσινο, θυμίζει αρκετά την Πίνδο αλλά η βλάστηση πιο πυκνή και τα πεύκα διαφορετικά από αυτά της πατρίδας μας. Στάση σε ένα ποταμάκι όχι τόσο για ξεκούραση αλλά για να απολαύσω το μέρος. Για μια ώρα περίπου αυτό το ποταμάκι με συνόδευε και έκανε το τοπίο ακόμα πιο όμορφο.

ΦΩΤΟ 6: Στάση για ξεκούραση στο ποταμάκι που ακολουθεί τον δρόμο.

 Όσο για την διαδρομή; Ο συνδυασμός του γεμάτου δρόμου στροφές με την φύση που τον περιβάλει την κάνει πραγματικά υπέροχη και εκεί που σκέφτομαι πόσο δίκιο έχουν πράγματι όλοι αυτοί που την θεωρούν μια από τις καλύτερες διαδρομές για μοτοσυκλέτα ξαφνικά γίνετε ακόμη καλύτερος καθώς περνώντας κάποιο υψόμετρο το τοπίο γίνετε Αλπικό και μένει γυμνό χωρίς δέντρα αλλά με υπέροχη θέα και λίμνες. Όλη αυτή την ώρα είχα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου  αλλά όταν έφτασα στην κορυφή, πήρε την θέση του ένα βλέμμα γεμάτο θαυμασμό. 

ΦΩΤΟ 7: Λίγο πριν την κορυφή, στάση για να θαυμάσουμε με την μηχανή την θέα. 

ΦΩΤΟ 8: Στάση για ζεστό καφέ αφού παρά το ότι είναι μέσα καλοκαιριού σε αυτό το υψόμετρο κάνει αρκετό κρύο.

Κοντά στην κορυφή υπάρχει μια υπέροχη λίμνη και αρκετό χιόνι με κάποιους μάλιστα να κάνουν σκι.

Το καταφύγιο με το καφέ  στην κορυφή ήταν το κερασάκι στην τούρτα και άρπαξα την ευκαιρία για λίγη ξεκούραση (οδηγούσα για δύο ώρες περίπου) αλλά περισσότερο για να ζεσταθώ αφού ο εξοπλισμός που φορούσα δεν ήταν για τέτοιες θερμοκρασίες. Από εκείνο το σημείο και μετά ο δρόμος άρχισε να κατηφορίζει και ήμουν πια στην βόρεια πλευρά των Καρπαθίων. Η διαδρομή ήταν επίσης πολύ ωραία αλλά αρκετά πιο σύντομή. Έτσι σε μία ώρα περίπου ήμουν στον κάμπο και από εκεί  σε άλλες δύο θα έφτανα στο Μπρασόβ τελικό μου προορισμό για σήμερα. Το χαμόγελο ήταν ακόμα στο πρόσωπο μου. Πράγματι αυτή η διαδρομή άξιζε την φήμη της. Αυτός ο δρόμος πρακτικά δεν είχε λόγο ύπαρξης. Το είχε φτιάξει ο ισόβιος ηγέτης της τότε σοσιαλιστικής Ρουμανίας με απώτερο σκοπό να μπορεί να μεταφέρει τα στρατεύματα του στο βόρειο τμήμα της χώρας, φοβούμενος κάποια εισβολή από την Σοβιετική ένωση. Συνέχισα προς τα ανατολικά και  μετά από τόσες ώρες οδηγήσεις αποφάσισα να κάνω   μια στάση έξω από ένα χωριό. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίστηκε   ένας συμπαθητικός μπόμπιρας. Πιάσαμε μια ωραία συζήτηση εγώ στα Αγγλικά και αυτός στα Ρουμάνικα και με παντομίμες προσπαθούσε να μάθει για εμένα και να μου δείξει πόσο του αρέσει η μηχανή. Τον άφησα να κάτσει για λίγο επάνω και αυτός άρπαξε γεμάτος περηφάνια το τιμόνι παίρνοντας μια πολύ σοβαρή φάτσα προσποιούμενος στο μυαλό του ότι την οδηγάει.  Συνέχισα το ταξίδι ανανεωμένος από την στάση αλλά περισσότερο από την συνάντηση με τον μικρό φίλο μου.

 Στο Μπράσοφ έφτασα απόγευμα και από την αρχή κατάλαβα ότι αυτή η πόλη είναι ξεχωριστή.  Ήταν σαν να μεταφέρθηκα από την σύγχρονη Ρουμανία σε αυτή που μεσουρανούσε στην κεντρική Ευρώπη τον μεσαίωνα. Παντού  καλοδιατηρημένα παλιά κτήρια εκείνης της περιόδου αλλά και γεμάτη τουρίστες. Λίγη ξεκούραση στο συμπαθητικό ξενοδοχείο κοντά  στο κέντρο και βόλτες στην πόλη μέχρι το βράδυ.  

ΦΩΤΟ 9: Γεμάτη παλιά καλοδιατηρημένα κτήρια το Μπράσοβ είναι μια πόλη που σου φέρνει εικόνες από παραμύθια. 

ΦΩΤΟ 10: Η κεντρική πλατεία του Μπράσοβ την ώρα που πέφτει ο ήλιος.

ΦΩΤΟ 11: «Μπράσοβ» αλλά … Χόλυγουντ

​

Ημέρα 4η. Μπάσοφ – Βουκουρέστι 

Το Μπρασοβ ήταν πανέμορφο αλλά την άλλη μέρα το μεσημέρι έπρεπε να συνεχίσω το ταξίδι μου για το Βουκουρέστι. Στο ίντερνετ έλεγε ότι η απόσταση ήταν κοντά στα 150 χιλιόμετρα και δύο ώρες. Δεν υπολόγιζε όμως τις χιλιάδες αυτοκίνητα που επέστρεφαν από τις διακοπές τους και είχαν δημιουργήσει ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα δεκάδων  χιλιομέτρων. Έτσι μου πήρε 4 ώρες και πολύ … υπομονή για να φτάσω στην πρωτεύουσα. Η πρώτη εντύπωση αρκετά καλή αφού το Βουκουρέστι μοιάζει πιο ανθρώπινο από άλλες πρωτεύουσες. Εύρεση ξενοδοχείου και φυσικά απογευματινή βόλτα με την μηχανή. Πρώτη στάση στην παλιά πόλη που είναι πολύ όμορφη και σου δίνει μια εικόνα για το πώς ήταν η πόλη στις δόξες της. Παράπονο και θυμός για άλλη μια φορά για την πατρίδα μας που κατέστρεψε κλασικά κτήρια στο όνομα της αντιπαροχής και να αντικατέστησε με άσχημα κουτιά. Πολύς κόσμος, κυρίως τουρίστες και κράχτες παντού προσπαθούν να σε τραβήξουν στα εστιατόρια τους. Ένα από τα πράγματα που έμαθα από τα ταξίδια που έχω κάνει είναι ότι ποτέ δεν τρως φαγητό στα πιο τουριστικά μέρη. Το ομορφότερο κομμάτι της παλιάς πόλης είναι οι πλανόδιοι μουσικοί. Πιάνουν διάφορα σημεία στις πλατείες και είναι απολαυστικοί. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση. Την επόμενη μέρα την πέρασα γυρνώντας την πόλη με την μηχανή και κάνοντας στάσης σε διάφορα όχι τόσο τουριστικά μέρη. Κατά την γνώμη έτσι γνωρίζεις πραγματικά μια πόλη και μαζί και τους ανθρώπους που ζούνε σε αυτήν. Πράγματι, σχεδόν όπου σταματούσα έπιανα συζήτηση με ανθρώπους που συνήθως ήταν μοτοσικλετιστές ή τους άρεσε η μηχανή μου. Το παράξενο είναι ότι αυτό γινότανε συχνότερα εδώ στο Βουκουρέστι από ότι στην υπόλοιπη χώρα πράγμα σπάνιο για μια μεγάλη πόλη. 

ΦΩΤΟ 12: Ο Ντάνιελ, μηχανόβιος και αυτός, με περίμενε εκεί που είχα παρκάρει την μηχανή για να με γνωρίσει. 

Κάποια στιγμή καθώς οδηγούσα αντίκρισα ένα τεράστιο κτίριο και σταμάτησα απέναντι σε ένα επίσης τεραστίων διαστάσεων παρκινγκ για να το περιεργαστώ.  Αυτό που κοιτούσα ήταν το Palatul Parlamentului (το σπίτι του λαού) ένα ακόμα δημιούργημα του Τσαουσέσκου που τυγχάνει μάλιστα να είναι και το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο κτήρια στον κόσμο με πρώτο το Αμερικάνικο πεντάγωνο.  

ΦΩΤΟ 13: Το « σπίτι του λαού» άλλο ένα δημιούργημα του μεγαλοϊδεατισμού του πρώην ηγέτη της κομουνιστικής Ρουμανίας. 

Ο ήλιος πια είχε αρχίσει να πέφτει και μετά από μια ακόμα βόλτα με τα πόδια στο παλιό κέντρο της πόλης επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Εκεί ανανέωσα την διαμονή μου για μια ακόμη μέρα. Το Βουκουρέστι είναι όμορφο και σίγουρα άξιζε να το γνωρίσω περισσότερο. 

​

Ημέρα 5η –  6η. Βουκουρέστι (ξανά) 

Ξύπνησα με την προσμονή που έχει ένα παιδί για να παίξει με το καινούργιο του παιχνίδι. Δεν μου αρέσουν οι μεγάλες πόλης αλλά το Βουκουρέστι έχει μια ιδιαίτερη γοητεία και είναι πιο ανθρώπινο από άλλες μεγαλουπόλεις. Όλο το πρωινό γυρνούσα με την μηχανή στους δρόμους και σταματούσα όταν έβρισκα κάτι που μου κινούσε το ενδιαφέρων και τότε περπατούσα και περιεργαζόμουν τα κτήρια τους ανθρώπους όλα αυτά που κάνει μια πόλη διαφορετική από μια άλλη αλλά συνήθως δεν τα δίνουμε σημασία, αφού επικεντρωνόμαστε στα τουριστικά αξιοθέατα. Όταν ένοιωσα ότι η καφεΐνη είναι σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα στον οργανισμό μου σταμάτησα σε ένα συμπαθητικό καφέ. Οι τρείς μεγάλες μηχανές από έξω το έκαναν ακόμη πιο ελκυστικό. Πράγματι, μέσα βρήκα 3 νεαρά  ζευγάρια από την Λιθουανία που μάλιστα κατευθύνονταν προς την Ελλάδα. Τους έδωσα τις απαραίτητες οδηγίες, ειδικά για τους Έλληνες οδηγούς,  και ήπια καφέ μαζί τους. Τους ζήλεψα λίγο αφού ήταν μια μεγάλη παρέα αλλά από την άλλη όταν είσαι μόνος είσαι πιο ανοιχτός στο να γνωρίσεις ανθρώπους στα μέρη που πας και το χαιρόμουν πολύ αυτό το τελευταίο.   Μετά τον καφέ, ανανεωμένος, συνέχισα να γυρνάω είτε πεζός ή (συχνότερα) με την μηχανή. Σε κάποια στάση την ώρα που έπεφτε ο ήλιος σταμάτησα σε ένα υπέροχο πάρκο γεμάτο οικογένειες με παιδιά που έπαιζαν δίπλα σε μια υπέροχη λίμνη.  Περπάτησα κατά το μήκος της λίμνης και ήταν ότι χρειαζόμουν μετά από τόσες ώρες οδήγηση για να χαλαρώσω. Η μέρα έκλεισε αργότερα σε μια από τις πλατείες με εμένα να κάθομαι σε ένα παγκάκι ακούγοντας τον αγαπημένο μου (πλέον) πλανόδιο μουσικό να διασκευάζει παλιά Ροκ τραγούδια.

 

Ημέρα 7η. Βουκουρέστι – Θεσσαλονίκη 

Την άλλη μέρα το πρωί ήμουν έτοιμος για το ταξίδι της επιστροφής. Η διαδρομή μέχρι την Θεσσαλονίκη αρκετά μεγάλη και δεν ήμουν σίγουρος αν θα την κάνω σε μία μέρα ή θα κάνω κάποια διανυκτέρευση.  Επίσης ήθελα να δω ένα από τα ποιο παράξενα κτίρια που υπάρχουν στα Βαλκάνια. Το «σπίτι του λαού» στο βουνό Μπούζλουντζα στην Βόρεια Βουλγαρία θεωρείτε και είναι ένα πολύ ιδιαίτερο αρχιτεκτονικά κατασκεύασμα το οποίο κόστισε 35.000.000 €  για να κατασκευαστεί το 1981. Πράγματι μετά από μερικές ώρες έφτασα στην περιοχή που είναι πανέμορφη με πολλή βλάστηση στους πρόποδες και πανέμορφη θέα όταν φτάνεις στην κορυφή (1432 μέτρα) η οποία μάλιστα ήταν μεγαλύτερη αλλά «κόψανε» το βουνό για να κτίσουν το σπίτι του λαού.

ΦΩΤΟ 14: Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν το ποσο εντυπωσιακό και περίεργο είναι αυτό το κτήριο! 

Το κτίριο φαίνετε από μακριά και είναι πράγματι εντυπωσιακό. Το μέγεθος του το αντιλαμβάνεσαι όμως μόνο όταν φτάσεις κοντά του. Απογοήτευση από το γεγονός ότι η είσοδος ήταν κλειστή αφού η οροφή είχε αρχίσει να πέφτει. Το πανάκριβο αυτό κτίριο, ωδή στην ανθρώπινη ματαιότητα, χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα και τώρα καταρρέει! Μετά από μερικές βόλτες γύρο από το κτίριο και μερικά λεπτά ξεκούρασης απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα, ήρθε η ώρα για να συνεχίσω το ταξίδι. 

ΦΩΤΟ 15: Ο πύργος που στέκετε δίπλα στο κτίριο.

ΦΩΤΟ 16:Η θέα από το σπίτι του λαού.

Είχε πια μεσημεριάσει και μετά από μια ώρα ταξίδι σταμάτησα σε ένα μικρό εστιατόριο για φαγητό. Μετά από λίγο πέρασε μια μεγάλη μηχανή με ένα ζευγάρι, οι οποίοι σταμάτησαν λίγο πιο κάτω   έκαναν αναστροφή και πάρκαραν δίπλα στην δικιά μου μηχανή. Έκατσαν δίπλα μου μου για φαγητό και φυσικά πιάσαμε συζήτηση. Ήταν ένα πολύ συμπαθητικό ζευγαράκι από την Γερμανία οι οποίοι  επίσης ταξιδεύανε με προορισμό την Ελλάδα. Αφού έδωσα και σε αυτούς τις κατάλληλες οδηγίες και τους είπα για το πόσο όμορφη είναι η Χαλκιδική, συνέχισα ξεκούραστος και χορτάτος το ταξίδι της επιστροφής. Ήξερα ότι έχω πολλές ώρες μπροστά μου αλλά δεν το περίμενα ότι θα φτάσω στης 11:00 το βράδυ στο σπίτι μου, χωρίς μάλιστα να ξανακάνω στάση παρά μόνο για να βάλω βενζίνη. Είχα ξεκινήσει στης 8:00 το πρωί από το Βουκουρέστι αυτό σημαίνει ότι αφαιρώντας τις 3 ώρες σε στάσης οδηγούσα για 12 ώρες εκείνη την ημέρα. Παρόλα αυτά, χάρη στο ότι η μηχανή μου είναι κατάλληλη για τέτοια ταξίδια  ήμουν σχετικά ξεκούραστος. 

ΦΩΤΟ 17: Κάπως έτσι είναι το πρόσωπο κάποιου που οδηγάει μηχανή για 12 ώρες!

​

Αντί επιλόγου.

Όταν τελειώνει ένα τέτοιο ταξίδι νοιώθεις ότι έχεις γεμίσει με εμπειρίες και εικόνες. Τα επόμενα βράδια, ξαγρυπνάς όχι με την προσμονή αυτού που θα έρθει, αλλά με τις όμορφες εικόνες αυτού που πέρασε. Τα μέρη, οι άνθρωποι, οι εμπειρίες που φτιάχνεις και σε αλλάζουν έστω και λίγο. Για εμένα ήταν επίσης η αφορμή να ευχαριστήσω τον Θεό για την ευκαιρία που είχα να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι, αφού αυτός μου έδωσε όχι μόνο τα μέσα (μηχανή – λεφτά ) αλλά έχει στήσει και το σκηνικό με όλη αυτή την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας και συνήθως δεν μπορούμε να την δούμε αφού κλεινόμαστε στις πόλης. Η πιο όμορφη του κόσμου διαδρομή ήταν απλά η αφορμή για ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο με όμορφα μέρη αλλά και όμορφους ανθρώπους. 

​

​

_________________________

Περγράφει ο Γρηγόρης Καρασαριδης 

​