Ήταν Φεβρουάριος του 2012. Ήμουν 52 ετών. Ακούω στις ειδήσεις ότι ο κατώτατος μισθός λόγω κρίσης θα είναι 420 ευρώ. Φωνάζω αμέσως την γυναίκα μου: "Βάσω φεύγουμε Γερμανία“. Το 2007 μου λέει ήμασταν εκεί για διακοπές. "Δεν κατάλαβες“ της λέω! "Πάμε μετανάστατες. Τί θα κάνουν εδώ οι δύο κόρες μας με 420 ευρώ;“.

​

Αμέσως αρχίζουμε επαφές με φίλους και γνωστούς που ήταν στην Γερμανία για έρευνα και πληροφορίες και ξεκινάμε εντατικά μαθήματα Γερμανικών. Τον Ιούνιο του 2012 ερχόμαστε στο Esslingen (πόλη δίπλα στην Στουτγκάρδη), όπου έμενε ο ξάδελφος μου και μέσα σε πέντε μέρες βρίσκουμε δουλειά, εγώ σαν φούρναρης με 1.300 ευρώ καθαρά και η γυναίκα μου με ημιαπασχόληση. Ο φούρναρης μας νοικιάζει ένα μεγάλο διαμέρισμα πάνω από τον φούρνο σε πολύ χαμηλή τιμή. Εδώ να εξηγήσω ότι είναι πολύ εύκολο στην περιοχή Στουτγκάρδη να βρει κανείς δουλειά γιατί έχει πολλές βιομηχανίες και είναι το κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας της Ευρώπης (Mercedes, Porsche, Audi), αλλά για σπίτι ψάχνεις πάνω από ένα χρόνο.

Ο Θεός είχε ανοίξει θαυμαστό δρόμο για μας και έτσι από τον Αύγουστο 2012 μετακομίσαμε και πιάσαμε αμέσως δουλειά.

 

Τον πρώτο χρόνο τα βγάζαμε δύσκολα. Εδώ έχει πάρα πολλούς Έλληνες και μια πατριώτισσα μου πρότεινε να γίνω οδηγός μπετονιέρας! Είχα δίπλωμα φορτηγού και λεωφορείου οπότε μετά από ολιγόμηνηεκπαίδευση γίνομαι οδηγός μπετονιέρας. Θα μου πείτε τι σχέση έχει ο φούρναρης (που ήμουν ήδη πάνω απο είκοσι χρόνια) με τον μπετατζή. Έχει, γιατί ο πρώτος αναμιγνύει νευρό και αλεύρι και ο δεύτερος νερό και τιμέντο!

Έτσι τρία χρόνια οδηγούσα και μετέφερα μπετόν στην ευρύτερη περιοχή της Στουτγκάρδης, όπου υπάρχει μεγάλη ανοικοδόμηση σε σπίτια λόγω των πολλών μεταναστών και προσφύγων. Ταυτόχρονα ξαναχτίζεται ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης και γίνονται νέες υποδομές σε δρόμους και σιδηροδρομικό δίκτυο. Είχα όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τα αστικά λεωφορεία.

Το 2016 δίνω συνέντευξη σε μια ιδιωτική εταιρεία που μόλις ιδρύθηκε στην πόλη μας και προσλαμβάνομαι αμέσως.Τα λεωφορεία είναι ολοκαίνουργια, φυσικά μόνο Mercedes, οι συνθήκες οδήγησης ιδανικές. Οι οδηγοί τηρούν τον ΚΟΚ, μερικές φορές εκνευριστικά ακριβώς, δίνουν προτεραιότητα στα επαγγελματικά οχήματα (γιατί κινούν την γερμανική οικονομία) και ιδιαίτερα στα λεωφορεία. Δεν υπάρχουν διπλοπαρκαρισμένα, δεν παρκάρουν πάνω σε γωνίες δρόμων, φυσικά ούτε στις στάσεις λεωφορείων. Οι μοτοσυκλέτες, που κυκλοφορούν μόνο μεταξύ Μαρτίου και Οκτωβρίου, κινούνται όπως τα αυτοκίνητα, δεν προσπερνούν από δεξιά και δεν κάνουν ελιγμούς και έτσι ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες ατυχήματος. Ήμουνα στην Αθήνα μοτοσυκλετιστής 36 χρόνια, οδηγούσα κι εγώ κάπως έτσι και σας εξομολογούμαι ότι δεν θέλω να οδηγήσω εδώ γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα βρεθώ πίσω από αυτοκίνητο σε φανάρι και δεν θα το προσπεράσω με οποιοδήποτε τρόπο.
Όλες αυτές οι καλές συνθήκες στην εξάσκηση του νέου μου επαγγέλματος μου δημιούργησαν μια πολύ καλή ψυχολογία. Είχα καθημερινή επαφή με τους επιβάτες μου, και γνώριζα και χαιρετούσα ανθρώπους και από άγνωστος μεταξύ αγνώστων στην Αθήνα ένιωθα "κάποιος“ σε μια μικρή πόλη των 90.000. Έτσι η ψήφισή μου από τους επιβάτες σαν "οδηγό της χρονιάς 2018“ στο νομό του Esslingen ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο της αναγνώρισής της συμπεριφοράς μου προς τους επιβάτες και προς την εταιρεία μου. Έτσι ακούστηκε ακόμα μια φορά ένας Έλληνας στο εξωτερικό για καλό σκοπό.

Θα μου πείτε κάποιοι: "Καλά, όλα τέλεια είναι εκεί; Και η πατρίδα;“. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ κλειστοί στον εαυτό τους αλλά υπάρχουν πολλοί Έλληνες και ελληνικά μαγαζιά όπου μπορούμε να έχουμε καλές παρέες και γεύση Ελλάδας. Φυσικά και μου λείπει η μητέρα μου, η αδελφή μου και η μία μου η κόρη που γύρισε Ελλάδα και γενικότερα όλο το σόι μου, η θάλασσα, ο ήλιος αλλά εδώ συμπληρώνω τα ένσημα μου και το 2022, Θεού θέλοντος, θα πάρω ελληνική σύνταξη και το 2027 γερμανική σύνταξη και ελπίζω κάποιους από σας να σας δω στην όμορφη Ελλάδα, όπου ελπίζουμε να γυρίσουμε για όσα χρόνια μας χαρίσει ο Θεός.

​