Μου αρέσει να κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου την ώρα του δειλινού όταν ο ουρανός παίρνει αυτές τι πορτοκαλιές αποχρώσεις, ακόμα και η Αθήνα μου μοιάζει πιό όμορφη.
Μένω στην οδό Αναλήψεως, σχεδόν στην κορυφή της, ο δρόμος είναι αρκετά μεγάλος σε μήκος και ενώνει την Μονή της Αναλήψεως με το κέντρο της Αθήνας.
Αν σταθείς και κοιτάξεις προς τα κάτω, βλέπεις μία πόλη μεγάλη, χαώδη, με πολλές άσχημες πολυκατοικίες, αλλά αυτό που κυριαρχεί στην εικόνα, ιδιαίτερα όταν βραδιάζει, είναι ο Παρθενώνας. Στέκεται εκεί, αιώνες τώρα, όρθιος, αγέρωχος, υπερήφανος, αλλά προπαντώς όμορφος! Τελευταία μάλιστα με τον ανανεωμένο φωτισμό του σαν να ξανάνοιωσε σαν να προσπαθεί να μας ξυπνήσει!

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν άραγε η Αθήνα αν είχε ζήσει την Αναγέννηση όπως οι υπόλοιπες πόλεις της Ευρώπης;
Τα κτήρια θα ήταν διαφορετικά η νοοτροπία θα ήταν διαφορετική, ίσως κι εμείς να ήμασταν διαφορετικοί.
Δυστυχώς όμως στην εποχή της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης η χώρα μας ήταν κάτω από το ζυγό και το σκοτάδι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Όταν η Ευρώπη ξύπνησε μετά από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα είχε σαν όραμα της, την κλασική Ελλάδα και το ιδεώδες εκείνης της εποχής, τότε που η ομορφιά σε κάθε της μορφή κυριαρχούσε σε όλες τις δημιουργίες.
Δεν ξεκίνησε από το μηδέν η Αναγέννηση, είχε κάποιες μνήμες, κάποια πρότυπα, κάποια έργα που τους θύμιζαν αλλά και τους παρότρυναν να ξαναδοκιμάσουν να φτιάξουν κάτι εξίσου όμορφο.
Την ομορφιά πρέπει να την καλλιεργείς, να την αναζητάς να την ποθείς να μην πέφτεις στην ρουτίνα…., γιατί τότε έρχεται η αδράνεια, έρχεται το σκοτάδι και το σκοτάδι φέρνει την ασχήμια.

Σίγουρα η Ελλάδα στην κλασική εποχή είχε κυρίαρχο ρόλο στις τέχνες και γενικά στον πολιτισμό, όμως σιγά σιγά σαν να έπεσε σε λήθαργο.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το Φώς δεν έσβησε τελείως, κάποια σπίθα του τρεμοσβήνει ακόμα.
Αυτήν την εικόνα είχα στο μυαλό μου όταν άρχισα να ζωγραφίζω αυτόν το πίνακα και φαντάστηκα αυτήν την σπίθα να ξαναζωντανεύει, να γίνεται πάλι φώς λαμπερό και να απλώνεται παντού.
Μακάρι μέσα από τις μνήμες και τα συντρίμμια να ξυπνήσει ο πολιτισμός μας και αυτήν την Αναγέννηση της Ευρώπης που τότε την χάσαμε, να την ζήσουμε τώρα, να ξεκινήσει κάτι καινούριο, κάτι φρέσκο, κάτι δυνατό, αλλά προπαντώς κάτι όμορφο που θα απλωθεί και πάλι σε όλο τον κόσμο.
Αυτά που έγραψα μοιάζει να αφορούν μόνο τις τέχνες, αλλά αν το σκεφτούμε και λίγο..αλληγορικά, τότε θα δούμε ότι και η πνευματική μας κατάσταση κάπως έτσι λειτουργεί.
Μέσα στον άνθρωπο υπάρχουν οι μνήμες του «Ωραίου» γιατί γι αυτό δημιουργήθηκε.
Ο Θεός ότι έφτιαξε ήταν «Καλό». Δηλαδή ωραίο.
Όταν αργότερα ήρθε η αμαρτία, αυτό το Ωραίο χάθηκε, έμεινε μόνο σαν ανάμνηση. Στον κόσμο υπερίσχυσε το κακό,το άσχημο.
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την Αναγέννηση, την πνευματική Αναγέννηση εννοώ, τότε  ξαναγυρίζουμε στην αρχική μας κατάσταση, ξανά συνδεόμαστε με τον Θεό, με ότι πιό Όμορφο υπάρχει!

​

___________

Αίντα Καρμπόνε