​

Ο φετινός Μάρτιος σίγουρα είναι διαφορετικός! 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 από τη μία, αλλά με πολλούς περιορισμούς λόγω της πανδημίας. Ακούγεται – και είναι – κάπως αντιφατικό. Ελευθερία από το ζυγό της σκλαβιάς, αλλά υπό συνεχή πολιορκία από τον κορωνοϊό.
Η ζωή μας τελικά, συνεχίζει – πάντα έτσι θα είναι – να είναι αγώνας! Αγώνας για την ελευθερία από κάθε ζυγό κι αιχμαλωσία. Tότε από την αιχμαλωσία. Σήμερα, από την πανδημία. Ο άνθρωπος πάντα θα παλεύει είτε «ενάντια» σε κάποιον εχθρό, είτε «υπέρ» κάποιου μεγάλου σκοπού. Φαίνεται πως είναι γραμμένη στις συνειδήσεις μας, η ανάγκη για «ανάσταση»! Ανάσταση σε ένα κόσμο καλύτερο, χωρίς απειλές, χωρίς φόβο, χωρίς θάνατο.
Αυτή την υπόσχεση δίνει ο Χριστός! Έτσι τελειώνει το βιβλίο της Αποκάλυψης: Τώρα πια η κατοικία του Θεού είναι μαζί με τους ανθρώπους. Θα κατοικήσει μαζί τους, κι αυτοί θ' αποτελούν το λαό του. Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους. Θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δε θα υπάρχει πια· ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν (Αποκάλυψη 21:3-4). Αυτό που υπόσχεται ο Χριστός, θα το πραγματοποιήσει επειδή ο ίδιος, αναστήθηκε! Στο σύντομο αυτό άρθρο, σας προσκαλώ να σκεφτούμε πως κάτι τέτοιο είναι δυνατόν!
Ένας δημοσιογράφος, κατά τη διάρκεια ενός ζωντανού ραδιοφωνικού προγράμματος, σχετικού με την ανάσταση, ρώτησε τον καλεσμένο του, μάλλον με αρκετή δόση σκεπτικισμού – ίσως και ειρωνείας - «Γιατί σου αρέσουν τα βουντού;» Φυσικά η ερώτηση δεν ήταν τυχαία, ο καλεσμένος της εκπομπής ήταν ένας άνθρωπος που δήλωνε συνειδητά πως ήταν χριστιανός. Απάντησε λοιπόν πως «από όσο ξέρω δεν ασχολούμαι με βουντού, αλλά αν θέλεις εξήγησέ μου τι εννοείς όταν λες ‘βουντού».  «Κοίταξε να δεις» του λέει ο δημοσιογράφος, «το να πιστεύεις πως κάποιος άνθρωπος πέθανε κι αναστήθηκε και πως αυτό μπορεί να επηρεάσει ανθρώπους πολύ μακριά (χρονικά και γεωγραφικά) είναι κάπως το ίδιο, μοιάζει σαν να βάζεις καρφίτσες σε μια κούκλα, επειδή πιστεύεις πως με αυτό θα κάνει κακό σε κάποιον που βρίσκεται μακριά».
Στη συζήτηση για την ανάσταση υπάρχει η ερώτηση της «αλήθειας» και η ερώτηση της «σημασίας». Η ανάσταση είναι γεγονός αληθινό; Κι αν έγινε, τι σημασία έχει;
Ένας λόγος απόρριψης του χριστιανισμού είναι επειδή δεν πιστεύει κάποιος πως όσα ισχυρίζεται είναι αληθινά. Εν προκειμένω δεν πιστεύει πως Χριστός αναστήθηκε πραγματικά.. Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι που απορρίπτουν τον χριστιανισμό, όχι επειδή δεν πιστεύουν πως τα γεγονότα, αλλά επειδή δεν μπορούν να δουν τι νόημα έχει για την ζωή τους. Ακόμη κι αν αναστήθηκε, τι σημασία έχει; Αλλάζει κάτι για μένα;Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και τις δύο ερωτήσεις μαζί.
Η αξίωση το Χριστού πως θα αναστηθεί από τους νεκρούς
Ο ίδιος ο Χριστός προφήτεψε επαναλειμμένα πως θα αναστηθεί από τους νεκρούς. Γκρεμίστε τούτο τον ναό, και σε τρεις ημέρες θα τον στήσω όρθιο (Ιωάννης 2:19). Κι αλλού γράφει: ...όπως ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου στην καρδιά της γης τρεις ημέρες και τρεις νύχτες (Ματθαίος 12:40).
Υπάρχουν πολλοί που απορρίπτουν την ανάσταση, αλλά ταυτόχρονα τιμούν τον Χριστό ως άνθρωπο με αξιοπρέπεια, με συνέπεια, ως εκπληκτικό δάσκαλο. Όμως, η αξιοπρέπεια και η ηθική του Χριστού τίθενται υπό αμφισβήτηση αν ο Χριστός ισχυριζόταν πως θα αναστηθεί, αλλά δεν αναστήθηκε ποτέ. Επομένως, είτε δεν ήξερε τι έλεγε, είτε έλεγε αλήθεια. Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις την αξία του Χριστού ως ενός προσώπου τίμιου ή έστω ψυχολογικά υγιούς, αν αυτό το πρόσωπο υποστηρίζει διαρκώς πως θα αναστηθεί, κι αυτό δεν συμβεί.
Δεν μπορείς επίσης να πεις για τον Χριστό πως ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος, όπως οι άλλοι μεγάλοι δάσκαλοι. Είχε αξιώσεις για τον εαυτό του που ένας Σωκράτης, ένας Πλάτωνας, ένας Κομφούκιος, ένας Γκάντι ποτέ δεν είχαν. Όταν έχεις κάποιον που λέει πως θα αναστηθεί, πως είναι το φως του κόσμου (Ιωάν. 8:12), πως υπάρχει πριν τον Αβραάμ (Ιωάν. 8:58), πως έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Ματθ. 9:6), κάποιον που με όλα αυτά ισχυρίζεται πως είναι Θεός (Ιωάν. 10:33) – και πολλά ακόμη – όταν κάποιος μιλάει με τέτοιο τρόπο δεν μπορεί να είναι ποτέ ‘μόνο’ ένας καλός δάσκαλος. Είτε είναι παράφρονας, είτε είναι λαοπλάνος, είτε ...Θεός.
Η ανάσταση επιβεβαίωνει πως ο Χριστός δεν έλεγε ψέματα: αποδείχτηκε όμως Υιός Θεού με δύναμη από το Πνεύμα που αγιάζει, όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς (Ρωμαίους 1:4).
Ο άδειος τάφος
Οι εχθροί του Χριστού δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδείξουν πως δεν αναστήθηκε. Αν όμως, είχαν βρει το σώμα Του, τότε αυτό το νέο κίνημα θα είχε καταβαραρθωθεί σε μια μέρα.  
Μέσα στα χρόνια υποστηρίχθηκαν διάφορα σενάρια. Ένα ήταν πως δεν πέθανε στ’ αλήθεια, οπότε μέσα στον τάφο συνήλθε και έτσι έσπρωξε την πέτρα και βγήκε. Αυτή η υπόθεση πραγματικά αγγίζει τα όρια του γελοίου γιατί αγνοεί το τρομερό βασανιστήριο της σταύρωσης, της προηγούμενης μαστίγωσης, της τρυπημένης πλευράς, αλλά και των στρατιωτών που ήταν απέξω. Δηλαδή ο Χριστός συνήλθε από όλα αυτά, βρήκε τη δύναμη να σπρώξει την πέτρα να παλέψει με τους στρατιώτες, να τους νικήσει όλους και να φύγει.
Ειπώθηκε ακόμη, πως οι μαθητές ‘έκλεψαν’ το σώμα. Συγκρούστηκαν με τους στρατιώτες, πήραν το σώμα, και στη συνέχεια διέδωσαν ότι αναστήθηκε. Φυσικά βασανίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, έφαγαν ξύλο οι απόστολοι, για ένα ψέμα! Είναι παράλογη σκέψη.
Η δραματική αλλαγή στη ζωή των μαθητών
Κάτι πρέπει να έγινε, το οποίο να μπορεί να εξηγήσει το μέγεθος της αλλαγής από την Παρασκευή ως την Κυριακή. Οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν από το Γολγοθά τρομαγμένοι, ο Πέτρος τον είχε προδώσει, όλοι τον είχαν παρατήσει. Δεν έλπιζαν στην ανάσταση, γιατί δεν πίστευαν ότι θα γίνει αυτό.
Ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στην προηγούμενη ζωή τους ο καθένας. Κρύβονταν. Μάλιστα όταν έμαθαν τα πρώτα νέα, δεν πίστευαν. Κι όμως, σε λίγες εβδομάδες, την ημέρα της Πεντηκοστής, ξεχείλιζαν χαρά και θάρρος. Ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για τον Χριστό. Γιατί; Επειδή τον είχαν δει ζωντανό.
4. Πολλαπλές μαρτυρίες
Περίπου 20 χρόνια μετά, ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Εκκλησία στην Κόρινθο: ...φάνηκε στον Κηφά, έπειτα στους δώδεκα· ύστερα απ' αυτά φάνηκε σε 500 και περισσότερους αδελφούς, μονομιάς, από τους οποίους οι περισσότεροι παραμένουν στη ζωή μέχρι τώρα, μερικοί όμως και κοιμήθηκαν· έπειτα, φάνηκε στον Ιάκωβο, ύστερα σε όλους τούς αποστόλους (Α΄Κορινθίους 15:5-7).
Είκοσι χρόνια μετά, όποιος ήθελε μπορούσε να βρει εκατοντάδες άτομα που ακόμη ζούσαν και να τους ρωτήσει αν τον είδαν! Η πρώτη εκκλησία αυξάνονταν όχι  μέσα σε τυφλό φανατισμό, αλλά με την παρουσία ανθρώπων που οι ίδιοι έλεγαν πως τον είδαν. Για αυτό και άντεξαν στο διωγμό! Επειδή τον είχαν δει!
5. Η αξιοπιστία των μαρτύρων και των μαρτυριών τους
Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και η ίδια η Καινή Διαθήκη είναι μια αξιόπιστη μαρτυρία.  Αν κι ακούγεται υποκειμενικό και κατά μία έννοια είναι, εντούτοις όλοι μας, όταν θέλουμε να πειστούμε για κάτι πολύ σημαντικό παίρνουμε και διαβάζουμε, ψάχνουμε.     Όταν διαβάζει λοιπόν, κάποιος την Καινή Διαθήκη δεν έχει την εντύπωση πως οι συγγραφείς προσπαθούν να ‘μαγειρέψουν’ τα γεγονότα. Διαπιστώνει εύκολα κάποιος την ανεπιτήδευτη διαφορετικότηα στις αφηγήσεις. Η διδασκαλία είναι δομημένη, είναι λογική. Η ηθική τους είναι υψηλή. Δεν μοιάζουν για δημιουργήματα ασταθών ανθρώπων. Κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει όποιος το διαβάζει με πίστη.
6. Η δύναμη του Χριστού να αλλάζει ανθρώπους και σήμερα
Μέσα στους αιώνες αλλά και σήμερα, υπάρχει η μαρτυρία χιλιάδων ανθρώπων  που μπορούν να σταθούν και να πουν πως ο Χριστός με άλλαξε!!! Με συγχώρησε! Μου έδωσε δεύτερη ευκαιρία! Επειδή ο Χριστός είναι αναστημένος, ζωντανός δηλαδή, με το Άγιο Πνεύμα Του συνεχίζει και φανερώνει τον εαυτό Του στον άνθρωπο.  
Η Ανάσταση αλλάζει την εικόνα που έχουμε για τον Θεό.                     Ήδη με το τελευταίο επιχείρημα, μετακινηθήκαμε από την ερώτηση της ‘αλήθειας’, στην ερώτηση για τη ‘σημασία’ της ανάστασης.
Όταν κήρυξε ο Απόστολος Παύλος στην Αθήνα είπε: Αυτόν, λοιπόν, που εσείς λατρεύετε χωρίς να τον γνωρίζετε, αυτόν εγώ τώρα σας τον κάνω γνωστό. Είναι ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο κι όλα όσα υπάρχουν σ' αυτόν. Ως Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς,  ούτε υπηρετείται από χέρια ανθρώπινα σαν να 'χε ανάγκη από κάτι, αφού αυτός είναι που δίνει σε όλα ζωή και πνοή και τα πάντα (Πράξεις 17:24-26). Ο Θεός δεν μπορεί να υπηρετηθεί από εμάς, δεν έχει ελλείψεις, δεν έχει ανάγκες όπως εμείς. Αντίθετα, εμείς έχουμε ελλείψεις, ελαττώματα κι αμαρτίες ενώ Εκείνος είναι άπειρος στη σοφία και τη δύναμη και την ετοιμότητα να σώσει. Ο προφήτης Ησαΐας είχε πει, Απ' την πολύ παλιά εποχή οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει τίποτα, δεν έχουνε ακούσει, ούτ' έχουν δει κάποιον θεό άλλον εκτός από σένα, που να βοηθάει όσους ελπίζουνε σ' αυτόν (Ησαΐας 64:3).  
Αυτή η αλήθεια βρίσκεται στον πυρήνα του χριστιανισμού.  Αυτή είναι η σημασία της ανάστασης (αλλά και της ενσάρκωσης και της σταύρωσης) του Χριστού. Γιατί πέθανε κι αναστήθηκε; Ο Υιός τού ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο για πολλούς (Μάρκος 10:45).
Ο Χριστός με την ανάστασή Του υπηρετεί τον άνθρωπο.Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, οι πιο σημαντικές μας ανάγκες είναι, (α) να απομακρυνθεί η αμαρτία μας ώστε να συμφιλιωθούμε με τον Θεό και (β) να νικηθεί ο θάνατος.
Ο εχθρός που λέγεται «αμαρτία»
Αλλά, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη· είστε δε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας (Α΄ Κορινθίους 15:17). Ο Χριστός αναστήθηκε, επομένως δεν είμαστε παγιδευμένοι. Ο λόγος που αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς, είναι για να σφραγίσει το ότι ο θάνατός του νικά την αμαρτία επειδή πληρώνει την ενοχή, εξαλείφει την θεϊκή οργή «για χάρη» των αμαρτωλών. Ο Χριστός έπαθε μια φορά για πάντα για τις αμαρτίες, ο δίκαιος για χάρη των αδίκων, για να μας φέρει στον Θεό (Α΄ Πέτρου 3:18).
Για αυτό το λόγο η Γραφή λέει: ...κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης· κι αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο τού Θεού· όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος (Εφεσίους 2:8-9).Η πρώτη και μεγάλη μας ανάγκη, είναι η απελευθέρωση από τις αμαρτίες μας. Η συμφιλίωση με τον Θεό. Ο Χριστός το εκπλήρωσε στο Σταυρό κι ο Θεός το σφράγισε με την ανάσταση!
Ο εχθρός που ονομάζεται «θάνατος»
Ο άλλος εχθρός που πρέπει να νικηθεί είναι ο θάνατος.  Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι. Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, η πανδημία μας έχει φέρει αντιμέτωπους με το θάνατο πολύ περισσότερο από όσο πριν. Φεύγουν πρόσωπα  που τα αγαπήσαμε και ζήσαμε μαζί τους μια ζωή. Κάποιες φορές εκεί που δεν το περιμένουμε. Ο θάνατος παραμονεύει κάθε βήμα μας.
Όμως ο Χριστός τον νίκησε. Για αυτό μπορώ και εγώ να νικήσω το θάνατο με την πίστη. Ο ίδιος ο Χριστός, έτσι το έθεσε: Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει (Ιωάννης 11:25). Αφού το είπε αυτό, ρώτησε τη Μάρθα με την οποία μιλούσε Το πιστεύεις αυτό; (Ιωάννης 11:26).
Η ανάσταση γεννάει μέσα μας ελπίδα
Ο Θεός, γράφει ο απόστολος Πέτρος, σύμφωνα με το πολύ του έλεος μας αναγέννησε σε μια ζωντανή ελπίδα, διαμέσου της ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς (Α΄ Πέτρου 1:3). Η ανάσταση του Χριστού γεννάει μέσα μας ελπίδα, μάλιστα ‘ζωντανή’ ελπίδα.
Είναι ‘ζωντανή’ επειδή δίνει αληθινή ζωή! Ξέρω πως επειδή ο Χριστός αναστήθηκε, θα αναστηθώ κι εγώ μια μέρα. Η ζωή μου δεν τελειώνει εδώ, ούτε το πραγματικό μου σπίτι είναι εδώ. Είναι ο ουρανός! Κι αυτό μπορεί να με κάνει γενναιόδωρο, σπλαχνικό με τους ανθρώπους, συγχωρητικό, ελεύθερο από πάθη, ελεύθερο από το φόβο του θανάτου, ελεύθερο από την ενοχή!
Εύχομαι να στραφείς με μετάνοια και πίστη στο Χριστό, ώστε η δική Του ανάσταση να γεννήσει μέσα σου, πίστη, αγάπη κι ελπίδα!
 

________________

Γράφει ο Γιώργος Αδάμ

Ποιμένας της Β' Ε.Ε.Ε.Α

​