Σε όλη την ιστορία υπήρξε μόνο μία μέρα που όλοι οι άνθρωποι πίστεψαν ότι ο Ιησούς ήταν ένας αποτυχημένος, ηττημένος νεκρός. Εκείνο το πρώτο μεγάλο Σάββατο της ιστορίας, η σιωπή των δικών Του ήταν η εκκωφαντική σιωπή της αμηχανίας, η σιωπή της πιο ντροπιαστικής ήττας, η σιωπή της ηχηρής διάψευσης. 
Κατά κάποιο τρόπο η εποχή μας μοιάζει με εκείνο το πρώτο μεγάλο Σάββατο. Που είναι ο Θεός? Που είναι το χέρι Του που ψάλλουμε ότι είναι ίδιο με χθες? Γιατί δεν κάνει το αποστομωτικό θαύμα Του ξανά και ξανά? Το Σάββατο είναι πάντα η μέρα μεταξύ των δύο μεγάλων γεγονότων, των γεγονότων της Παρασκευής και της Κυριακής. Είναι γεμάτο μελαγχολία, εσωστρέφεια, ερωτηματικά. Το Σάββατο μοιάζει βασανιστικά ατέλειωτο. Λένε όμως ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι το σκοτάδι πριν ροδίσει το φως. Το δικό μας Σάββατο έχει ερωτηματικά, αλλά έχει και απαντήσεις. Κυρίως έχει αναμνήσεις. Θυμόμαστε την ιστορία του λαού μας. Την ιστορία μας που ξεκίνησε όταν ο Θεός κάλεσε τον Άβραμ να βγει από την ασφάλεια της Ουρ των Χαλδαίων. Θυμόμαστε την πορεία στην έρημο, θυμόμαστε τις απαντήσεις στις προσευχές ακόμη κι όταν αυτή η απάντηση είναι «αρκεί σε σέ η χάρις μου» (αλήθεια πόσο συχνά δίνεται αυτή η απάντηση το Σάββατο..) . Και πάνω απ’ όλα θυμόμαστε ότι σήμερα η ιστορία μας έχει αλλάξει. Η βασιλεία είναι ήδη εδώ κι ας μην έχει ακόμη θριαμβεύσει. Ιδρύθηκε εκείνο το κυριακάτικο πρωινό όταν (άκουσον άκουσον ) κάποιες γυναίκες ανάγγειλαν ότι η ιστορία άλλαξε μιας για πάντα. Ότι ο Θεός έριξε τη γέφυρα του ουρανού στη γη, ότι ο Ιησούς είναι ο πρωτότοκος από τους νεκρούς κι ας χρειαστεί μέχρι τη δεύτερη ανάσταση να μεσολαβήσει το μακρύ, βασανιστικό Σάββατο.
Το Σάββατο είναι μακρύ, είναι σιωπηλό είναι καμιά φορά μελαγχολικό. Είναι όμως η ημέρα που προηγείται της Κυριακής. Ας σπάσουμε τη σιωπή του και ας το κάνουμε συναρπαστικό αναγγέλλοντας το τι έγινε την Παρασκευή. Και κυρίως  ότι σε λίγο ξημερώνει η Κυριακή.

​

​

​

​