Τα φάουλ στο «επιτελικό κράτος» της ΝΔ, τα βαρίδια που κρατούν πίσω τον ΣΥΡΙΖΑ και η κατάσταση ύπνωσης της κεντροαριστεράς που δεν βρίσκει εκπροσώπηση.

Τον Ιούνιο, συμπληρώνονται δυο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και με βάση τις δημοσκοπήσεις, φαίνεται ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών είναι σε γενικές γραμμές ικανοποιημένο από το έργο της.

Τι είδαμε όμως μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη;

Είδαμε την πρώτη χρονιά, μια κυβέρνηση που από την πρώτη στιγμή φάνηκε έτοιμη να κυβερνήσει, όπου από τους πρώτους κιόλας μήνες έβαλε στο τραπέζι όλα τα κύρια ζητήματα που αποτέλεσαν και προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Εξαιρετική εικόνα οργάνωσης, διυπουργική ομοφωνία, δραστήριο νομοθετικό έργο σε μια περίοδο όπου η αντιπολίτευση εστίαζε στα δικά της εσωτερικά προβλήματα αναδιοργάνωσης.

Αποτέλεσμα αυτού, η γέννηση του «επιτελικού κράτους» που επαγγέλλεται οργανωμένη κυβερνητική δράση, εκσυγχρονισμό του δημοσίου, μείωση της γραφειοκρατίας, διαφάνεια, ευελιξία στις αποφάσεις, αποτελεσματική αντιμετώπιση κρίσεων.

Και είναι γεγονός ότι κατά τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης αρκετά από αυτά οι πολίτες τα είδαν να υλοποιούνται σύντομα και αποτελεσματικά.
Ο δεύτερος χρόνος όμως και εν μέσω της πανδημίας ανέδειξε αρκετά προβλήματα, κόπωση και παραφωνίες στο κυβερνητικό έργο.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας έδωσε τη θέση της σε αμφισβητούμενες και διφορούμενες αποφάσεις αναδεικνύοντας δυσλειτουργίες και διαφωνίες μεταξύ υπουργών, διοικητικών και επιστημονικής κοινότητας.

Μαθητές ουσιαστικά έχασαν μια ολόκληρη χρονιά σχολείου και εμπειρίες που δεν μπορούν να ξαναζήσουν, επαγγελματίες βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να μην έχουν τη δυνατότητα να ανακάμψουν μετά από σχεδόν ένα χρόνο εκτός λειτουργίας, άνεργοι βλέπουν την προοπτική για εργασία να καθυστερεί δραματικά μειώνοντας στο ελάχιστο την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και το σύνολο σχεδόν των πολιτών να βρίσκεται στην αναζήτηση εκτόνωσης από ένα κουραστικό, πολύμηνο και όχι τόσο αποτελεσματικό,  στην τελευταία φάση του, όπως φάνηκε lockdown.  

Παράλληλα, η ελλιπής αντιμετώπιση εκτάκτων περιστατικών όπως ένας σεισμός ή ένας τριήμερος χιονιάς έφερε και πάλι στην επιφάνεια τα προβλήματα που κουβαλάει χρόνια ο κρατικός μηχανισμός στην αντιμετώπιση ακραίων καιρικών φαινομένων.

Επιπρόσθετα, είναι εύλογη η κριτική σε μια κυβέρνηση που ενώ ευαγγελίζεται το επιτελικό κράτος, εντούτοις υπάρχουν μετά από δυο χρόνια διακυβέρνησης περίπου 300.000 μακροχρόνια εκκρεμείς συντάξεις.

Τέλος, οι περιπτώσεις υπέρβασης καθήκοντος με τις ανεπίτρεπτες εικόνες αστυνομικής βίας έθεσαν υπό σοβαρή αμφισβήτηση τον τρόπο επιλογής και εκπαίδευσης στα σώματα ασφαλείας αλλά και γενικότερα στο δημόσιο.

Όλη όμως αυτή η δυσαρμονία που παρουσιάστηκε μέσα στο 2020 και η φθορά της κυβέρνησης δεν φαίνεται να την ανησυχεί ιδιαίτερα, ούτε και να επηρεάζει σημαντικά τα ποσοστά της όπως προκύπτει από πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Με το άνοιγμα της αγοράς και την σταδιακή ολοκλήρωση των εμβολιασμών έχει μπροστά της δυο χρόνια να ανακτήσει με άνεση τις εκλογικές της δυνάμεις. Για την άνεση αυτή βέβαια, παίζει σοβαρό ρόλο η κατάσταση που βρίσκονται στο σύνολό τους οι πολιτικοί της αντίπαλοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα αντίδρασης κατά της εξουσίας μέχρι το 2015, μεγάλωσε απότομα ως η μόνη λύση εκτόνωσης της κοινωνικής οργής που προκάλεσαν τα μνημόνια στην χώρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ειδικά μετά την δεύτερη νίκη του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και μετά από μια σχεδόν καταστροφική διακυβέρνηση το πρώτο εξάμηνο του 2015, πήρε από τους πολίτες την απόλυτη δύναμη ώστε να μετατρέψει το κόμμα του σε έναν σύγχρονο κεντροαριστερό πόλο, παραμένοντας ως η δυναμική, εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης διαχρονικά.

Μέχρι και σήμερα όμως, 6 χρόνια μετά, φαίνεται ότι χάνει τη μάχη από τις εξτρεμιστικές ρίζες του κόμματός του από τις οποίες μάλλον δεν μπορεί ή δεν θέλει να αποχωριστεί.

Το κομμάτι δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί το 2-3% του παρελθόντος συνεχίζει να λειτουργεί ως το βαρίδι που τραβάει το κόμμα προς τα κάτω και που δύσκολα ένας κεντροαριστερός ψηφοφόρος μπορεί να θεωρεί ως επιλογή του.

Πως αλήθεια να πείσεις τους πολίτες ότι εκπροσωπείς τη δημοκρατική κεντροαριστερά όταν επίσημες φωνές του κόμματος υποστηρίζουν τον κατάδικο Δημήτρη Κουφοντίνα ή όταν η επίσημη νεολαία του κόμματος διαδηλώνει υπέρ του μαζί με την εξτρεμιστική αριστερά;

Πως αλήθεια να πείσεις ότι αποτελείς μια αξιόπιστη και υπεύθυνη επιλογή όταν εν μέσω πανδημίας οργανώνεις ή υποστηρίζεις ανοιχτά περισσότερες από 150 συγκεντρώσεις/πορείες διαμαρτυρίας , δεχόμενος το ρίσκο για τον κίνδυνο της δημόσιας υγείας, την ίδια στιγμή που οι πολίτες βρίσκονται κλεισμένοι στα σπίτια τους ακολουθώντας έστω και με δυσφορία τις αποφάσεις της κυβέρνησης;

Πως αλήθεια να πείσεις τους πολίτες ότι είσαι ικανός να κυβερνήσεις ξανά όταν η ρητορεία σου αποτελείται μόνο από καταγγελία και αντίδραση και από την άλλη με πλήρη απουσία οργανωμένου σχεδίου και προτάσεων;

Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλα κόμματα αντίδρασης, είναι καλυμμένος ο χώρος αυτός από το ΚΚΕ και από τα κόμματα της ακροδεξιάς. Οι πολίτες αναζητούν εναλλακτικές προτάσεις και όχι αντιδράσεις.

Στο ερώτημα όμως αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει ξανά, η απάντηση παραμένει να είναι ΝΑΙ.

Κύρια όμως προϋπόθεση είναι  να απομονώσει ή καλύτερα να αποκόψει το ακροαριστερό DNA του και τις πράξεις και ρητορεία που το συνοδεύει. Θα χάσει έτσι ένα ποσοστό της τάξης του 2-3% που θέλει άλλωστε να ανήκει στο περιθώριο.

Θα αποκτήσει όμως παράλληλα πρόσβαση σε μια δεξαμενή κεντροαριστερών δημοκρατικών ψηφοφόρων πλειοψηφίας που σήμερα βρίσκονται σε ύπνωση και αναζητούν πολιτική στέγη που δεν μπορεί να τους παρέχει με τη σημερινή μορφή του το Κίνημα Αλλαγής της Φώφης Γεννηματά που σε τίποτα δεν θυμίζει το ένδοξο ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος.

Αν όμως εντωμεταξύ, το Κίνημα Αλλαγής αντιληφθεί ότι σήμερα υπάρχει σοβαρή δυναμική για το ΠΑΣΟΚ υπό άλλη ηγεσία και φιλοσοφία τότε η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο πιθανό να στρίψει προς τα ιστορικά ποσοστά του.

Μέχρι τότε το μέλλον φαίνεται περισσότερο προδιαγεγραμμένο παρά ρευστό και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να προσβλέπει σε μια άνετη δεύτερη θητεία όταν έρθει η ώρα των εκλογών.

 

​

​

________________________________________________

του Αλκιβιάδη Γούναρη Σύμβουλου Marketing & Επικοινωνίας

Για τις απόψεις ή τις διαφωνίες σας


alkiviadis.gounaris@gmail.com