Πριν καιρό διάβασα ένα βιβλίο με την βιογραφία ενός σημαντικού ορθόδοξου θεολόγου του π. Γεωργίου Φλορόφσκυ. Σε αυτό αναφέρει ένα περιστατικό στα πλαίσια μιας συνεδρίασης του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο οποίο διάφοροι Αμερικανοί θεολόγοι επέμεναν σε μία εγκόσμια κατανόηση της ελπίδας.

Ο γνωστός Ελβετός θεολόγος Καρλ Μπαρθ τότε σηκώθηκε και είπε στον Φλορόφσκυ, «πάμε να φύγουμε αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτε από την έννοια της ελπίδας».

Η χριστιανική ελπίδα είναι «για αυτόν» τον κόσμο αλλά δεν είναι «από αυτόν» τον κόσμο. Ο κόσμος είναι ο προορισμός της αλλά όχι η προέλευσή της.  Το περιεχόμενο της ελπίδας δεν είναι το τι εμείς μπορούμε να κάνουμε για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος αλλά το τι ο Θεός θα κάνει ώστε να γίνουν τα πάντα «καινά». 

Η επέτειος της Ελληνικής επανάστασης, ο ερχομός της Άνοιξης και η πορεία προς το Πάσχα συμπίπτουν. Υπάρχει ένα κοινό νήμα που τα διαπερνά: ο ερχομός του νέου. Ταυτόχρονα όμως και διαφέρουν. Τα δύο πρώτο είναι συμβάντα αυτού του κόσμου, γεννήματα των διεργασιών του. Το τρίτο, η Ανάσταση δεν ερμηνεύεται από διαδικασίες και λογικές εγκόσμιες. Έρχεται από έξω. Έρχεται από το μέλλον.

Τα δύο πρώτα είναι η στροφή μιας πορείας κυκλικής. Οι ανθρώπινες ελευθερίες έρχονται και φεύγουν. Έθνη ανεβαίνουν αλλά και χάνονται. Το ίδιο και η φύση ανθίζει αλλά μετά μαραίνεται. 

Το γεγονός της Ανάστασης όμως είναι συμβάν άλλης τάξης. Αυτό λοιπόν βρίσκεται μέσα στον πυρήνα της Χριστιανικής πίστης και πρότασης. Ο χριστιανισμός δεν είναι ένας μηχανισμός διαχείρισης της πραγματικότητα αλλά η ζωντανή ελπίδα και προσδοκία της αποκατάστασης, της αληθινής παλιγγενεσίας.

Διαβάζουμε στην προς Ρωμαίους επιστολή,

“Ξέρετε, βέβαια, πως η κτίση υποτάχθηκε κι αυτή στη φθορά, όχι γιατί το ήθελε αλλά γιατί έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε. Έχει όμως πάντοτε την ελπίδα, κι αυτή ακόμα η κτίση, πως θ’ απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ’ απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού.” (8:20-21)

Με αυτή την ελπίδα να καίει στην καρδιά γεννώντας έναν εσχατολογικό καημό πορεύεται ο Χριστιανός. Οραματίζεται έναν άλλο κόσμο. Δεν βολεύεται σε αυτόν. Ο Χριστός δεν έρχεται στη ζωή μας για να μας μάθει να ζούμε καλά αλλά έρχεται για να μας δείξει έναν εντελώς άλλο τρόπο ύπαρξης. Είναι ο τρόπος της ελευθερίας. Ελευθερία από τις αναγκαιότητες και τις συμβάσεις. Ελευθερία μέσα στον χώρο της αγάπης. Μέσα στο πλαίσιο αυτής της ριζοσπαστικής ελπίδας καλούμαστε να «μην φυλακιστούμε στο παρόν». Η φράση αυτή έρχεται από το βιβλίο που ανέφερα στην αρχή. «Μη φυλακιστείτε στο παρόν»! Μην δείτε το παρόν ως ένα τελεσίδικο, μη αναστρέψιμο, οριστικό, κλειστό γεγονός. Η ανάσταση του Λαζάρου, η ανάσταση του Κυρίου, η ανοιχτή πόρτα στο μνήμα του είναι μνημείο ότι αυτό που μοιάζει να είναι σφραγισμένο, θα ανοίξει.

Μην φυλακίζεστε λοιπόν στο παρόν. Αλλά με μία νέα εσχατολογική ελευθερία ζήστε το παρόν μέσα από το όραμα του μέλλοντος. Ή για να το πούμε με τα λόγια ενός άλλου γνωστού έλληνα στοχαστή, του Στέλιου Ράμφου «ας εμβαπτίσουμε το ιστορικό στο εσχατολογικό του νόημα».

​

​

​

__________________________

Γράφει ο Γιώτης Κανταρζής 

Ποιμένας στην Α' Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία Αθηνών

και πρόεδρος της Γενικής Συνόδου Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Ελλάδας 

​

​

​

​

​

​