Καθώς ζούμε σε αυτή την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της πανδημίας του Κορωναιού, κλεισμένοι στα σπίτια μας αναζητούμε τρόπους επικοινωνίας για να συνεχίσουμε να ζούμε και να προγραμματίζουμε για το αύριο που φαίνεται αβέβαιο.

​

Καθώς ζούμε σε αυτή την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της πανδημίας του Κορωναιού, κλεισμένοι στα σπίτια μας αναζητούμε τρόπους επικοινωνίας για να συνεχίσουμε να ζούμε και να προγραμματίζουμε για το αύριο που φαίνεται αβέβαιο. Η κοινωνική αποστασιοποίηση ήταν το χαρακτηριστικό μήνυμα και  βίωμα της κοινωνίας μας τον χρόνο που πέρασε, με σκοπό τον περιορισμό της διάδοσης του θανατηφόρου ιού. 

Όλοι αναζητήσαμε τρόπους επικοινωνίας γιατί αυτό μας δίνει ζωή και ελπίδα, ιδιαίτερα όταν μέσα από αυτήν εκφράζουμε το ευχαριστώ μας και την ευγνωμοσύνη μας προς εκείνους που μας ευεργέτησαν. 

Είδαμε σε πολλές  χώρες του κόσμου τους πολίτες να ξεσπούν σε χειροκροτήματα και επιθέσεις αγάπης και θαυμασμού προς τους γιατρούς και νοσηλευτές των νοσοκομείων που έδωσαν ένα άνισο αγώνα για να σώσουν τις ζωές των συνανθρώπων τους. 

Ούτος η άλλως ζούμε σε ένα κόσμο σκληρό και άδικο με κάθε λογής προβλήματα και προκλήσεις. Τα προβλήματα και η κακή συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας, δημιουργούν άσχημα συναισθήματα και ανεβάζουν την ένταση στην ήδη άσχημη και τεταμένη ατμόσφαιρα της καθημερινότητας.

Υπάρχουν τρεις λέξεις που θα μπορούσαν να κάνουν την ζωή μας πιο γλυκιά, πιο εύκολη, πιο ευτυχισμένη.

Επίσης θα μπορούσαν να κάνουν την ζωή μας πιο αποτελεσματική, πιο δυνατή, πιο παραγωγική και πιο νικηφόρα. 

Αυτές οι τρεις λέξεις είναι: Συγνώμη, ευχαρίστως και σας παρακαλώ. Αυτές, ανοίγουν πόρτες, μαλακώνουν τις καρδιές και προσφέρουν χαμόγελο στα χείλη. 

Είναι λέξεις που δεν βγαίνουν εύκολα από το στόμα μας, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, όπου κυριαρχεί η βλασφημία και η αγένεια. 

Υπάρχει και μια άλλη λέξη συνώνυμη με τις παραπάνω,  η οποία δεν ακούγεται συχνά, δεν βγαίνει εύκολα από το στόμα μας καθαρά από εγωιστικούς λόγους. Σε κάποιες χώρες τις Ευρώπης χρησιμοποιείται συχνά και μάλιστα είναι τόσο έντονη και συχνή η χρήση της, που κανείς διερωτάται αν γίνεται από συνήθεια ή βγαίνει με ειλικρίνεια.

Είναι μια λέξη στο τόσο πλούσιο λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας, που συχνά ξεχνάμε τη σημασία της. Αυτή η λέξη δίνει ζωή και συναίσθημα στον καθημερινό λόγο, φανερώνει ευγένεια, αναγνώριση και ευγνωμοσύνη. Είναι η έννοια που δίνει αξία στη λέξη άνθρωπος. Αυτή η λέξη είναι το  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Διαβάζοντας την περικοπή στο κατά Λουκά ευαγγέλιο σχετικά με την θεραπεία των δέκα λεπρών, καταλαβαίνουμε την αξία της ευχαριστίας ακόμη περισσότερο διότι ο ίδιος ο Χριστός σχολιάζει το γεγονός και μάλιστα με μεγάλη απορία και απογοήτευση. Με άλλα λόγια ο Χριστός περίμενε να επιστρέψουν και οι δέκα άνθρωποι που θεραπεύτηκαν από την λέπρα και να εκφράσουν την ευχαριστία τους.  

​

Η θεραπεία των δέκα λεπρών - Λουκάς 17   

11Πηγαίνοντας ο Ιησούς προς την Ιερουσαλήμ, περνούσε ανάμεσα από τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία. 12Καθώς έμπαινε σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί· στάθηκαν λοιπόν από μακριά 13και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!» 14Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. 15Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό, 16έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. 17Τότε ο Ιησούς είπε: «Δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; 18Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνο τούτος εδώ ο αλλοεθνής;» 19Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό· η πίστη σου σε έσωσε».

 

Εκείνο όμως που κάνει εντύπωση στην αφήγηση αυτήν και υπογραμμίζεται από τον ευαγγελιστή δεν είναι τόσο η θαυματουργική θεραπεία των δέκα λεπρών, όσο η στάση τους μετά από αυτήν. Από τους δέκα θεραπευμένους ένας μόνον, και μάλιστα ξένος (και αυτός ήταν Σαμαρείτης), γύρισε για να ευχαριστήσει τον Ιησού και να δοξάσει τον Θεό για την ευεργεσία του. Οι άλλοι εννιά, μεθυσμένοι από τη χαρά της θεραπείας και της επανασύνδεσης με τους συγγενείς και φίλους τους, μετά από τόσο καιρό κοινωνικής αποστασιοποίησης, ξέχασαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στον ευεργέτη τους. 

Ο Ιησούς σχολίασε το γεγονός και αναζήτησε τους άλλους εννέα, όχι για να του δώσουν δόξα, ούτε για  να του  στήσουν ανδριάντα, ούτε να δώσουν το όνομά Του σε κάποια οδό ή πλατεία, ούτε να γραφτεί στην ιστορία το όνομά Του με χρυσά γράμματα. Όχι. Θα ήθελε όμως ν’ ακούσει το αυτονόητο. Γι’ αυτό και είπε: 18Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό.!

Πρέπει στην ζωή μας και στην προσευχή μας να δίνουμε έμφαση στην ευχαριστία και στην δοξολογία προς τον Θεό. Θα ανακαλύψουμε καινούρια πράγματα και η ζωή μας θα αλλάξει ριζικά.

Είναι γνωστή η συμπεριφορά εκείνων που επιζητούν με κάθε τρόπο να ικανοποιήσουν και να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, ζητώντας βοήθεια από τον οποιοδήποτε θα μπορούσε να τους εξυπηρετήσει. Πρόκειται για την τυπική στάση πολλών ανθρώπων, που, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, απευθύνουν κραυγές βοήθειας και επικαλούνται Θεό και ανθρώπους, αλλά, όταν περάσουν οι δυσκολίες, λησμονούν γρήγορα και δεν βρίσκουν τον δρόμο που οδηγεί στον ευεργέτη για να πουν ένα “ευχαριστώ”. 

Το παράπονο όμως του Ιησού Χριστού για την απουσία των υπόλοιπων εννέα θεραπευμένων, ίσως να μην προκύπτει από την απογοήτευση που γεννά η αγνωμοσύνη αλλά από τη διαπίστωση της αδυναμίας του ανθρώπου να δει την παρουσία του Θεού στη ζωή του.

Μεγάλο και εντυπωσιακό το θαύμα. Ας σταθούμε για λίγο ακόμα στην ερώτηση του Χριστού: Δε θεραπεύτηκαν και οι δέκα;  Οι άλλοι εννιά πού είναι; » Από αυτό, και τα παρακάτω, φαίνεται ότι ο Κύριος θέλει ο άνθρωπος να είναι ευγνώμων.

Μήπως ο Θεός έχει ανάγκη από τις δικές μας ευχαριστίες και δοξολογίες και τα λόγια της ευγνωμοσύνης μας; Όχι βέβαια. Θεός δεν έχει ανάγκη από τίποτε, ούτε από τα δώρα ή τις θυσίες μας. Ο Χριστός ζητά ο άνθρωπος να είναι ευγνώμων για τον ίδιο τον άνθρωπο. Για το καλό του ανθρώπου.

Η ευγνωμοσύνη είναι αρετή. Δείχνει ότι ο άνθρωπος σκέπτεται και αισθάνεται και ενεργεί σωστά.

 

Αντίθετα η αγνωμοσύνη οφείλεται κυρίως στη φιλαυτία με την οποία ο αγνώμων, κρατάει μία εχθρική στάση απέναντι στον ευεργέτη του, μη θέλοντας να παραδεχθεί ότι δεν μπορούσε να υπερβεί τις αντίξοές του συνθήκες με μόνες τις δικές του δυνάμεις.

Αρχικά ο Θεός προσφέρει κάτι στον άνθρωπο και περιμένει την ανταπόκρισή του. Όταν ο άνθρωπος φανεί ευγνώμων, ο Θεός του δίνει πολλά περισσότερα. 

Όπως στην παραβολή των ταλάντων. (Κατά Ματθαίον 25) Έδωσε σε εκείνους που έδειξαν ευγνωμοσύνη και εργάστηκαν για να πολλαπλασιάσουν τα δώρα του Κυρίου τους.

 

Ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκε την περιουσία του στους δούλους είναι ο Θεός. Οι δούλοι είμαστε όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμία εξαίρεση. Τα τάλαντα είναι τα δώρα και οι ικανότητες, που παίρνει ο κάθε άνθρωπος από το Θεό. Το τάλαντο ήταν νόμισμα μεγάλης αξίας που αντιστοιχούσε περίπου με 15.000 σημερινά ευρώ . Ήταν όμως και μονάδα βάρους ασημιού, και στην περίπτωση αυτή αντιστοιχούσε περίπου με 20.000 ευρώ. Το Ευαγγέλιο μας λέγει, πως οι δυο πρώτοι δούλεψαν με τα τάλαντα τους και έτσι κέρδισαν τα διπλά. Μόνον ο τρίτος πήγε και το έθαψε στη γη, από τεμπελιά. Όταν γύρισε ο δεσπότης από την ξενιτιά, ευχαριστήθηκε με τη διαγωγή των δυο δούλων, που κέρδισαν και άλλα τάλαντα. Γι' αυτό και τους αντάμειψε πλουσιοπάροχα. Με τον τρίτο όμως δούλο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτός ήταν πονηρός και τεμπέλης, γι’ αυτό και η τιμωρία του ήταν βαριά. Ο Κύριος του πήρε και αυτό που είχε και το έδωσε στους άλλους.

 

Έτσι όταν ο άνθρωπος αγαπήσει περισσότερο, δέχεται ακόμα μεγαλύτερη δωρεά που αποτελεί ερέθισμα για ακόμη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη και αγάπη. Έτσι ο ευγνώμων, με τη χάρη του Θεού, προοδεύει και ωριμάζει στην αγάπη, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην αγάπη του Χριστού. Έτσι αποκτά τη ζωή του Χριστού και γίνεται πραγματικό και ζωντανό μέλος του.

 

Ας  δούμε το θέμα και από μια άλλη οπτική γωνία, την επίδραση δηλαδή που έχει  η ευγνωμοσύνη σε εμάς τους ίδιους. Μπορεί να δράσει και ως ένα γιατρικό μέσα στην ψυχή μας και κατ’ επέκταση στο σώμα μας. 

Η ευγνωμοσύνη αυξάνει την ευτυχία: Σύμφωνα με σχετικές έρευνες (Robert Emmons και Sonja Lyubomirsky) η ευγνωμοσύνη έχει αποδειχθεί πως αποτελεί μια από τις πιο αξιόπιστες μεθόδους για την αύξηση της ευτυχίας και της ικανοποίησης από τη ζωή. Ενισχύει επίσης συναισθήματα αισιοδοξίας, χαράς, ευχαρίστησης, ενθουσιασμού και άλλα θετικά συναισθήματα.

Η ευγνωμοσύνη είναι καλή για το σώμα μας: Οι μελέτες του Emmons και του Michael McCullough δείχνουν ότι η ευγνωμοσύνη ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, μειώνει την αρτηριακή πίεση, μειώνει τα συμπτώματα ασθενειών, ενώ μειώνεται η ένταση του πόνου.

Η ευγνωμοσύνη αυξάνει την ψυχική ανθεκτικότητα, ενισχύει τις σχέσεις, προωθεί τη συγχώρεση , αυξάνει την προκοινωνική συμπεριφορά: Οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι περισσότερο βοηθητικοί, αλτρουιστές και συμπονετικοί. 

(Η προκοινωνική συμπεριφορά είναι εκείνη που προορίζεται στο να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους. Χαρακτηρίζεται από μια ανησυχία σχετικά με τα δικαιώματα, τα συναισθήματα και την ευημερία των άλλων ανθρώπων. Συμπεριφορές που μπορούν να περιγραφούν ως προκοινωνικές περιλαμβάνουν το αίσθημα συμπάθειας και το ενδιαφέρον για τους άλλους και η συμπεριφορά με τέτοιο τρόπο για να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους.)

 

Έτσι λοιπόν, ας συλλογιστούμε, ας αριθμήσουμε τις ευλογίες, τις ευεργεσίες του Θεού στην ζωή μας. Ας τις διακηρύξουμε με κάθε τρόπο μέσα από τις προσευχές, τους ύμνους και τις πράξεις μας. 

​

ΨΑΛΜΟΙ 103

Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου

Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου, και όλο μου το είναι το όνομά του τ’ άγιο!

2 Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου, και μην ξεχνάς καμιά απ’ τις καλοσύνες του!

​

__________________________

Γράφει ο Ηλίας Χατζηελευθερίου

Ποιμένας στην εκκλησία Πεντηκοστής Κατερίνης 

και πρόεδρος της Συνόδου Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής Ελλάδας 

​

​

​

​

​

​