Έρωτας ή αγάπη; 

Καταρχήν ο έρωτας είναι συναίσθημα. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα. Ο έρωτας είναι το πιο δυνατό συναίσθημα. Απίστευτα κυριαρχικό. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο. Δεν είναι τυχαίο που ίσως ο μεγαλύτερος απ’ όλους όγκος έργων τέχνης, είτε τραγούδια είτε εικαστικά, είτε λόγος είτε παραστατικές τέχνες, έχουν να κάνουν με τον έρωτα. Άρα είναι κάτι που μας ξεσηκώνει. Έχει να κάνει και με τη σεξουαλικότητά μας. Γιατί επίσης πιστεύω ότι εάν δεν υπήρχε το ερωτικό στοιχείο θα ήταν πολύ δύσκολο να συνυπάρξουμε με κάποιον άλλον άνθρωπο στη συντροφική σχέση. Ο έρωτας, συγγνώμη για τη λαϊκή έκφραση είναι και λίγο βαζελίνη, διευκολυντής. Έρχεται και μας βοηθάει για να συνυπάρξουμε. Επειδή, είμαστε εγωκεντρικά όντα, αυτή είναι η αμαρτία, η αστοχία, του να μη ζω αγαπητικά, να μη μπορώ να κάνω αυτή την υπέρβαση, να βγω από τον εαυτό μου. Δε θα μπορούσαμε να είμαστε σε μια συντροφική σχέση εάν δεν υπήρχε το ερωτικό στοιχείο. Απ’ την άλλη η αγάπη είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό για μένα και θεωρώ ότι στις διαπροσωπικές σχέσεις μάλλον είναι υπερτιμημένος ο έρωτας’ αυτή όλη η ιδέα του ρομαντισμού, «πάντα να είμαι ερωτευμένος» και το ευχόμαστε ο ένας στον άλλον.  Το ακούς και από καλλιτέχνες πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας. Οκ. Το θεωρώ λίγο παραμύθι. Δεν τον υποτιμώ, προς Θεού! Αλλά πιο σημαντική είναι η αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι επιλογή, είναι θέληση, είναι να θέλω το καλό του άλλου.  Στην απιστία μέσα και δεν εννοώ απιστία μόνο που να έχει σεξουαλική διάσταση με κάποιον άλλον άνθρωπο, τα πράγματα παίζονται. Τα πράγματα είναι δύσκολα. Εκεί καλούμαστε να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, που είναι το μεγάλο ρίσκο, η συγχώρεση. Η συγχώρεση είναι η πιο ακραία έκφανση της αγάπης. Η αγάπη μας δοκιμάζεται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στην προδοσία. Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου, κυρίως εξαιτίας του δικού μου εγωκεντρισμού. Έχω ένα διαζύγιο, μια διαλυμένη οικογένεια. Τις ενοχές μου τις έχω διαχειριστεί τριάντα χρόνια τώρα και τα ‘χω αφήσει πίσω. Παρόλα αυτά δεν είμαι ο πετυχημένος. Για μένα πιο σημαντικό από την οικογένεια δεν υπάρχει και όμως εκεί απέτυχα και αυτό είχε φέρει πολύ πόνο.  Από αυτά τα πράγματα έχω μάθει και κάτι. Έχω συγχωρεθεί πολύ, γιατί και ‘γω έχω προδώσει και δεν αναφέρομαι σε απιστίες ερωτικές που μπορεί και να συμβούν. Έχω βιώσει το μεγαλείο της συγχώρεσης. Έτσι είμαστε σαν άνθρωποι, είμαστε όντα αλαζονικά, ζούμε για την πάρτη μας, και το να αγαπήσουμε έρχεται σαν υπέρβαση. 

 

Δίνεις δεύτερες ευκαιρίες;

Εννοείται! Συνέχεια! Και το λέω τόσο άνετα και γαλαντόμια, γιατί μου ‘χουν δοθεί όχι δεύτερες, δεκαδεύτερες ευκαιρίες και όχι μόνο από το Θεό, το τονίζω. Μου ΄χουν δοθεί ευκαιρίες και από ανθρώπους που έχω πληγώσει. Οπότε ποιος είμαι εγώ.. ακριβώς αυτό περιγράφω στο τραγούδι μου Don’t mind the gap. Ήμουν στο Λονδίνο, Πάσχα δυτικό, έχει τα Κατά Ματθαίον πάθη του Μπαχ. Τρεισήμισι ώρες έργο και εγώ έχω προδοθεί από πολύ δικό μου άνθρωπο και κλαίω συνέχεια, έχω γίνει ρεζίλι. Γιατί; Γιατί δε μπορώ να συγχωρέσω και συνειδητοποιώ - ποιος είσαι ρε μεγάλε!  Ακούγοντας τα πάθη του Χριστού, πως μπόρεσε ο Χριστός να συγχωρήσει εμένα με όλες τις ανοησίες που κάνω κάθε μέρα.. Φεύγω από εκεί και κατεβαίνω στο μετρό και ακούω τη φωνή «Mind the gap» και εκεί πάνω γράφω το τραγούδι «I don’t mind the gap». Θα πάρω το ρίσκο και θα πηδήξω στο κενό, γιατί η συγχώρεση είναι ένα πήδημα στο κενό. Τη συγχώρεση δεν την κάνω για τον άλλον, την κάνω για τη δικιά μου ψυχική υγεία και ισορροπία. Και εάν έρθει η αποκατάσταση αυτό είναι happy end. Αλλά τις περισσότερες φορές δεν έρχεται. Τις περισσότερες φορές ο άλλος είναι αδιάφορος, δεν αλλάζει απέναντί μου και η σχέση δεν επανέρχεται εκεί που ήτανε δυστυχώς. Αλλά εγώ μέσα μου έχω ειρήνη. Έχω κάνει την επιλογή να θέλω το καλό του. Τελείωσε, δεν το φέρνω ξανά στο μυαλό μου και προχωράω μπροστά. 

 

Υπηρεσία ή απλά δουλειά;

Καταρχήν θέλω λίγο να το αποφορτίζω, να μην το ωραιοποιώ. Κάνω μια δουλειά και θέλω να την κάνω καλά. Απ’ την άλλη πλευρά αντιλαμβάνομαι τη θέση μου ως υπηρέτη. Ακόμα και η λέξη θεράπων πρωτοεμφανίζεται στον Όμηρο, στην Ηλιάδα. Οι θεραπαινίδες στην Αγία Γραφή ήταν υπηρέτριες. Θεράπων σημαίνει στα αρχαία ελληνικά υπηρέτης, είναι αυτός που βοηθούσε τον πολεμιστή να βάλει την πανοπλία του για να πάει στη μάχη. Οπότε, υπό αυτήν την έννοια και εγώ ως θεραπευτής αυτό είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος που εξοπλίζω κάποιον για να πάει να πολεμήσει τη δικιά του μάχη. Είμαι υπηρέτης. Δε μπορώ να αντιληφθώ τον εαυτό μου κάπως αλλιώς. Έρχονται γονείς και ευχαριστούν που έσωσα το παιδί τους και γελάω΄ ποιο παιδί τους, εδώ τον εαυτό μου δε μπορώ να σώσω. Απλά κάνω τον εαυτό μου διαθέσιμο. Επίσης είναι τρομερή εμπιστοσύνη, να έρχεται ο άλλος και να σε εμπιστεύεται με τη ζωή του, γιατί αυτό γίνεται στην απεξάρτηση, είναι τρομερό προνόμιο και ευθύνη. Οπότε μόνο ως υπηρέτης μπορώ να το δω. Απ΄ την  άλλη πλευρά είναι μια δουλειά. Θα μπορούσα να είμαι μηχανοδηγός και επίσης να ήμουν πολύ καλός. 

 

Χόμπι και ελεύθερος χρόνος

Βιβλία και cd. Πολύ αστυνομικό-κατασκοπικό βιβλίο. Με ξεκουράζει. Τα τρένα. Έχω ψώνιο με τα τρένα. Αθλητισμός γενικά, βλέπω τα πάντα. Είμαι και Ηρακλής, πηγαίνω γήπεδο, έχω διαρκείας και κυρίως παίζω πινγκ - πονγκ. Παίζω πινγκ – πονγκ με βετεράνους και είμαι ένατος στην κατηγορία των εξήντα – εξήντα πέντε στην Ελλάδα. 

Το πινγκ – πονγκ είναι η ψυχοθεραπεία μου αυτή τη στιγμή. 

 

Κορωνοιός και προσωπική διαχείριση

Πιάνω τον εαυτό μου να είμαι όλο νεύρα. Γενικά είμαι ένας αρκετά υπομονετικός άνθρωπος και τελευταία τα βάζω με το σκύλο μου! Μιλάω με ένταση στη γυναίκα μου, Βίκυ. Είναι αφύσικο αυτό που ζούμε. Αυτό που χαίρομαι, είναι ότι δεν ταξιδεύω. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου είναι ταξίδια, λόγω της δουλειάς μου. Παρόλο που μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια και είναι σα χόμπι, τώρα περνάω πολύ χρόνο στο σπίτι με τη γυναίκα και τα παιδιά μου και το απολαμβάνω. Επίσης γράφω ένα βιβλίο το οποίο δε θα μπορούσα να κάνω εάν ταξίδευα. Απ’ την άλλη υπάρχει και πολύς φόβος για την πανδημία. Η Βίκυ πέρασε τον κορωνοιό, εγώ έχω κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου, έχω τα αντισώματα. Θα περάσει όμως.  Τα πράγματα δε θα είναι ίδια βέβαια, θα μείνουν κάποιες αλλαγές.

 

Που σε βρίσκουμε δημιουργικά αυτό το διάστημα;

Γράφω ένα βιβλίο. Μου ζήτησε ένας εκδοτικός οίκος να γράψω. Λέγεται «Η αγάπη στο τέλος» και μιλάει για την αγάπη. Έχει δεκαπέντε κεφάλαια και όλα τα κεφάλαια έχουν αφορμή κάτι που είπε ή έκανε ο Χριστός, κάτι από τα Ευαγγέλια. Είναι γεμάτο από ιστορίες γιατί έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ. Έχει ψυχολογία, φιλοσοφία, θεολογία, μουσική, τέχνη, χιούμορ και θα έχει και cd. Σε κάθε κεφάλαιο θα αντιστοιχεί και ένα κομμάτι. Δυστυχώς, λόγω της πανδημίας δεν ξέρουμε πότε θα εκδοθεί. Επίσης με το  γιό μου Στέφανο εργαζόμαστε για τους Πάροικους κάτι σαν tribute. Επίσης θα ηχογραφήσω κάποια κομμάτια που μου έχουν στείλει. 

 

Όταν περάσουν τα χρόνια και κοιτάξεις πίσω τι θα ήθελες να δεις;

Θα ήθελα πρώτα οι άλλοι να με θυμούνται ως ένα χρήσιμο άνθρωπο. Επίσης, η κληρονομιά που σκέφτομαι για τα παιδιά μου και για όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω και που αποκτώ ένα δέσιμο παραπάνω, είναι δύο πράγματα. Το ένα είναι οι σχέσεις μας, γιατί ακόμα και η υγεία νομοτελειακά θα φύγει, υπάρχει φθορά και έτσι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Το δεύτερο είναι ότι ο συνεκτικός κρίκος στις σχέσεις μας είναι η αγάπη.  Η αγάπη σαν επιλογή, όχι σα συναίσθημα. Αυτά τα δύο πράγματα θα ‘θελα να θυμούνται οι άνθρωποι από εμένα. Όχι ότι τα κάνω πράξη πάντα, γιατί δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά τουλάχιστον ήταν λυτρωτικό στη δική μου ζωή να συνειδητοποιήσω ότι η αγάπη είναι επιλογή και όχι συναίσθημα. Ακόμα και στο κρεβάτι εκεί του πόνου, να έχω ανθρώπους γύρω μου που να με αγαπάνε και να τους αγαπώ. Ο Θεός από σχέση μας έφτιαξε, η Αγία Τριάδα, για σχέση. Λέει ότι ο άνθρωπος δεν είναι καλό να είναι μόνος. Αυτά τα πράγματα όταν τα κατάλαβα μου άλλαξαν τη ζωή. Αυτά θα ήθελα να είναι σα στίγμα με όποιους ανθρώπους έρχομαι σε επαφή. 

 

​

Βιογραφικό σημείωμα:

Ο Φαίδων Καλοτεράκης γεννήθηκε το 1959. Είναι Ειδικός Βοηθός Διευθυντή ΚΕΘΕΑ και ήρθε σε επαφή με το χώρο των εξαρτήσεων από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Αποτελεί μέλος της Διεθνούς Επιστημονικής Επιτροπής για την Πιστοποίηση Συμβούλων Τοξικοεξάρτησης (ICRC) σε Ελλάδα, Κύπρο, Μάλτα και Βουλγαρία. Επίσης είναι εκπρόσωπος του ΚΕΘΕΑ στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο (ECOSOC) του ΟΗΕ και μέλος του Συμβουλίου της Διεθνούς Ομοσπονδίας μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (IFNGO). Εξωτερικός συνεργάτης και μέλος της Ομάδας Ειδικών Roaster of Experts του United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC) με πεδίο ευθύνης την Κεντρική Ασία. Έχει διατελέσει πρώτος συντονιστής της Επιτροπής Δεοντολογίας του ΚΕΘΕΑ και υπήρξε μέλος Οργανωτικών και Επιστημονικών Επιτροπών Διεθνών Συνεδρίων. Είναι μέλος της συντακτικής συμβουλευτικής ομάδας του International Journal of Therapeutic Communities. Εξωτερικός επόπτης του Εθνικού Κέντρου για τις εξαρτήσεις της Βουλγαρίας, όπου εκπαιδεύει ειδικούς στο χώρο των εξαρτήσεων (ψυχολόγους, ψυχιάτρους και κοινωνικούς λειτουργούς) από το 1992. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θεραπευτικών Κοινοτήτων (EFTC). Υπήρξε πρώτος πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Χριστιανών Καλλιτεχνών και συνεχίζει να είναι μέλος.

​

​

Επιμέλεια Δέσποινας-Ειρήνης Σαμπαγιάν-Δίπλα,

MSc Θεολόγος-Κοινωνιολόγος 

Αντιπρόεδρος ΣΕΧΚ  

​

​

​

​

​

​

​